“Audiciens kloppen gelukkig steeds vaker bij ons aan" 

Veel audiciens treffen klanten die een dusdanig complex gehoorverlies hebben, dat alleen een cochleair implantaat (CI) nog uitkomst kan bieden. Doorverwijzen binnen de hoorzorg is dan de enige oplossing, maar raak je dan als audicien de klant kwijt? Dat blijkt volgens Henk van Rees, een drijvende kracht binnen het Onafhankelijk Platform Cochleaire Implantatie (OPCI), één van de vele misverstanden te zijn als het gaat om cochleaire implantatie. Henk, die onder andere zorg draagt voor de huiskamerbijeenkomsten voor CI-dragers en -kandidaten, is zelf ontzettend blij dat  hij jaren geleden geïmplanteerd werd, al is deze voor hem levensveranderende hooroplossing hem jarenlang ontzegd door verkeerde voorlichting. “Ik heb zestien jaar lang doof rondgelopen terwijl er een oplossing voorhanden lag. Ik wil anderen deze lijdensweg besparen”, zo stelt hij. En dus pleit Henk voor betere communicatie binnen de branche en richting de slechthorenden. In Hoordetail doet hij zijn verhaal.

Henk van Rees is al jarenlang betrokken bij hét informatiepunt voor mensen die een CI hebben of ervoor in aanmerking komen. Als betrokken vrijwilliger verzorgt jaar in, jaar uit huiskamerbijeenkomsten verspreid over het hele land om mensen voor te lichten over het CI-traject en de mogelijkheden met deze hooroplossing. Hij staat in nauw contact met andere CI-gebruikers en weet dus wat de zorgen zijn en welke vragen er leven bij de slechthorenden die mogelijk geïmplanteerd zullen worden. Het belangrijkste doel: onduidelijkheid wegnemen, transparant zijn over deze hooroplossing en een duidelijk beeld scheppen van het proces.
 
In één klap het gehoor weg
De gedrevenheid van Henk is te verklaren als men zijn achtergrond leert kennen. Zelf kan de inmiddels gepensioneerde Hagenaar als ervaringsdeskundige meepraten met de mensen die een beroep doen op OPCI. Op Oudejaarsavond in 1996 raakte Henk plotsdoof door een harde klap, afkomstig van vuurwerk. “Het was een lijdensweg, je valt in een zwart gat”, beschrijft Henk. “Ik beheerste de gebarentaal niet en hoortoestellen konden mij niet meer helpen; ik kon alleen via briefjes communiceren. Hopeloos was de boodschap dat de KNO-arts niets voor mij kon betekenen. Ik zou de rest van mijn leven doof zijn en dat was een boodschap die ik moeilijk kon verwerken.”

Lees het volledige interview via: https://bit.ly/3U9pvBB